Zakazany Owoc cz. 14

Tylko raz byłam u Liam'a i nawet nie weszłam do środka. Mimo że pamiętałam drogę z nerwów zgubiłam się aż trzy razy. Słońce już zaszło pozostawiając puste niebo mieniące się różem i fioletem, które powoli ustępowały ciemnemu sklepieniu nocy. Gdy odnalazłam wzrokiem samochód Payne'a ucieszyłam się jak dziecko z prezentu. Zaparkowałam po drugiej stronie ulicy, zerkając ukradkiem w okna przyjaciela. W niektórych paliło się światło, był w domu. Przeszłam przez ulicę, jak zwykle potknęłam się o krawężnik i o mało co nie straciłam zębów na chodniku. Upewniając się, że nikt nie zauważył moich kaskaderskich wyczynów ruszyłam w stronę bloku. Liam mieszkał na trzecim piętrze, zebrałam się w sobie i pognałam na górę

***

-Wybacz, że bez zapowiedzi ale mam powód...
Stałam przed otwartymi drzwiami do mieszkania Liam'a, sapiąc i patrząc na niego niepewnie. Na początku był nieco zdziwiony moim widokiem jednak chwilę później zaprosił mnie do środka.
Pod materiałem jasnej koszulki widziałam jak jego mięśnie napinają się i rozluźniają. Na starych spodniach mogłam wyliczyć liczne plamy po farbie, smarze i innych substancjach. W przedsionku pachniało farbami olejnymi, akwarelami, kawą i domieszką ziemi.
-Napijesz się czegoś?
Chłopak wytarł ręce w biały materiał, który wyciągnął z tylnej kieszeni spodni. Poszedł jak mi się zdawało do kuchni więc podreptałam za nim niczym cień.
-Nie dziękuję.
Pomieszczenie nie było jakoś specjalnie nowoczesne, wyglądało bardziej na rzadko używane. Jasnozielone szafki z szybami wisiały nad zlewem i blatem. Lodówka cała była oblepiona rysunkami, szkicami i zdjęciami. W zlewie zamiast brudnych naczyń leżały różnej wielkości pędzle. Na stole pod oknem stał talerz z resztkami, jak mogłam się domyślić obiadu. Liam wziął w ręce parujący kubek z kolejną porcją kawy, chyba nie miał zamiaru szybko iść spać.
-Ładne mieszkanie - rzuciłam przerywając ciszę.
Chłopak uśmiechnął się znad kubka i wziął łyka smolistej cieczy. Skinieniem głowy kazał iść za sobą do pokoju obok. Salon był połączeniem czegoś w rodzaju pracowni malarskiej i własnej, prywatnej biblioteki. Mimo białych ścian i ciemnych dębowych mebli czułam się przyjemnie w tym pokoju. Zapach farb i rozpuszczalnika był tutaj ostrzejszy i konkurował z korzennym kadzidłem, stojącym na parapecie wśród roślin doniczkowych, oraz zapachem papieru pokrytego kurzem. W kącie pokoju stała stara, skórzana kanapa. Zaraz obok niej sterta starych brukowców, resztę miejsca zajmowały sztalugi, płótna i regały uginające się pod ciężarem książek. Na ścianach nie było zbyt dużo wolnego miejsca, były przykryte podobnie jak lodówka, rysunkami i zdjęciami a nawet plakatami zespołów z lat 60' i 70'. Na podłodze walały się pozgniatane papiery, kawałki płócien, puszki po farbach i pędzle.
-Jakbyś mnie uprzedziła, to bym tu trochę ogarnął - szturchnął butem papierową kulkę.
-Żartujesz?! To miejsce jest niesamowite.
Nie kłamałam, wyobrażałam już sobie jak wieczorami siadam skulona na kanapie, zerkam przez okno a później maluję widok zachodzącego słońca. Ten pokój miał własną duszę i urok, każdy z wyobraźnią przyznałby mi rację.
Rozsiadłam się na kanapie, która okazała się być wygodniejsza na jaką wygląda. Chwilę później Liam zajął miejsce obok mnie.
-A więc? Jaki jest powód wizyty?
-Tata..
Wciągnęłam wielki haust powietrza i wbijając się w oparcie kanapy opowiedziałam o wszystkim Liam'owi, omijając moje kaskaderskie skoki z drugiego piętra.

***

Chłopak chodził po pokoju w kółko. Przyglądałam mu się z zaciekawieniem i starałam rozszyfrować o czym myśli. W końcu przemówił.
-Nie moge osądzać twojego ojca, a ty nie powinnaś uciekać. Może to tylko chwilowe? Wiesz takie wahania nastroju z powodu wieku średniego, bo nie widzę w tym wszystkim sensownego wyjaśnienia. Może jutro do niego zadzwonisz i porozmawiacie na spokojnie jak oboje ochłoniecie. Twój tata widywał mnie tylko przez okno... Nawet nie rozmawialiśmy... Musi być w tym wszystkim jakiś sensowny motyw. Może ja z nim porozmawiam? Niee to by nie przeszło, prędzej by mnie zwyzywał i zagroził.. Nie wiem, Nancy. To dziwne, że nagle tak się zaczął zachowywać.
Spojrzał na mnie smutnymi oczami. Sama również niczego nie wiedziałam.

Liam's POV

Nancy była śpiąca wiec użyczyłem jej mojej sypialni, oraz starego dresu jako pidżamy. Przyglądałem się chwilę śpiącej dziewczynie, która wtuliła się w kołdrę. Jej włosy były rozrzucone na poduszce tworząc ciemny cień wokół jej jasnej twarzy. Jedynie jej blada skóra była widoczna w ciemnościach pościeli i pokoju. Ostrożnie zamykając za sobą drzwi wyszedłem z pokoju i udałem się na balkon. Noc była całkiem ciepła, więc przyjemnie siedziało się na dworze i wpatrywało w niebo. Oczywiście poszedłbym już spać, ale w moim organizmie wciąż buzowała kofeina po wypitych litrach kawy.
Co mam zrobić z Nancy?
Jak mam jej pomóc?
Ona sama się zagubiła, nagle wszystko stało się dla niej obce i straszne.
Najgorsze będzie powiedzenie jej, że znam Zayn'a oraz to że kiedyś byliśmy nierozłączni.
To będzie za wiele jak na nią.
-Liam ty idioto!
Skarciłem sam siebie, mogłem ją przepędzić, gdy tylko wspomniała o Maliku. Jednak jak głupi dalej w to brnąłem, bo wreszcie znalazła się osoba, która mnie rozumie. Chociaż uzna że ją okłamywałem, nigdy nie pozwolę by mój dawny przyjaciel skrzywdził ją w jakikolwiek sposób.
Miejmy nadzieję, że Zayn domyśli się i jakoś przygotuję ją do tego wyznania, ale najpierw musi się dowiedzieć, że przyjaźnię się z jego przyszłą siostrą.

***
Mimo zaciągniętych rolet, promienie dostały się do pokoju. Niewielki snop światła wystarczył aby dostrzec zarysy pokoju. Przeciągnęłam się leniwie na łóżku, ręce miałam wygodnie ułożone za głową a nogi zaplątane w kołdrę. Pościel pachniała proszkiem do prania a momentami Liam'em. Nie pamiętałam kiedy zasnęłam, jedyne co wiedziałam to to, że w nocy dręczyły mnie niemiłe sny.
Gdy wydostałam nogi z pościeli usiadłam po turecku i wyrzucając ręce w górę zaczęłam się rozciągać, każdemu ruchowi towarzyszyło charakterystyczne strzyknięcie. Kiedy obudziłam się całkowicie, opuściłam sypialnię i udałam się do kuchni. Była pusta tak samo jak salon. Na końcu korytarza znajdowała się łazienka, zapukałam dwa razy. Nic. Nacisnęłam na klamkę, która ustąpiła pod moim naciskiem. To pomieszczenie również było puste.
-Dziwne- mruknęłam z niesmakiem pod nosem.
Przeszłam do kuchni i uruchomiłam ekspres. Z szafki nad zlewem wyciągnęłam biały kubek z poszarpanym brzegiem i pęknięciem na uchwycie. Wlałam do niego kawę oraz dodałam cukru i mleka. Naczynie przyjemnie parzyło mnie w dłonie. Przyglądałam się zdjęciom na lodówce, jak się zdążyłam domyślić był na nich mały Liam, jego rodzice, rodzeństwo, dom.
Na jednym z nich, szczerbaty chłopiec uśmiechał się do zdjęcia, w rękach trzymał piłkę a dziewczynka niewiele większa od niego zanurzała palce w jego włosach delikatnie je czochrając.
Następnie moją uwagę przykuł pewien szkic. Z cienia wyłaniała się twarz młodego chłopaka, wyglądał na zmartwionego ale zachowywał surowy wyraz twarzy. Był dziwnie znajomy, ale zarys jego profilu nic mi nie podpowiadał. W oczach jednak można było dostrzec tęsknotę i ból.
Przestałam się przyglądać gdy usłyszałam zgrzyt w drzwiach a chwilę później poczułam letni powiew wiatru. Liam wszedł do kuchni, odkładając na blat papierową torbę z zakupami.
-Dzień dobry- odezwałam się jako pierwsza.
-Cześć. Jak się spało?
Zaczął wyjmować zakupy z torby. Mleko w kartonie, gorące bułki, jakąś szynkę, ser i kilka pomidorów. Wszystko było świeże i miło pachniało, od samego patrzenia robiłam się głodna.
-Dobrze, dziękuję.
-Głodna?
Kiwnęłam głową, a na zawołanie mój brzuch zaburczał jak jakiś potwór.

***

Po skończonym śniadaniu, Liam zaoferował się, że posprząta oraz, że nie potrzebuje mojej pomocy. Poszłam do jego sypialni zabrać swoje ciuchy i spakować je do plecaka, którego również użyczył mi chłopak. Rozejrzałam się po pokoju, spodnie, koszulka, sweterek. Niby mało, ale zawsze mogło mi coś powypadać z kieszonek. Zapięłam zamek plecaka i włożyłam go na jedną ramię. Zabrałam telefon z szafki i odblokowałam. Świetnie, nieodebrane połączenia od taty, nagle dopadły mnie wyrzuty sumienia. Tata stracił już jedną miłość swojego życia, nie chcę żeby myślał że straci również mnie. Wybrałam jego numer i upewniając się, że Liam nie usłyszy mojej rozmowy usiadłam na skraju łóżka. Tata odebrał po trzech sygnałach, serce przestało bić na ułamek sekundy aby zacząć miotać się w mojej klatce piersiowej niczym zwierzę.
-Nancy?
Był załamany i zrozpaczony, jakby nie był do końca pewny że to ja do niego dzwonię. Brawo Rudd omal nie przyprawiłaś taty o zawał serca. Moja warga drżała ale byłam w stanie wykrztusić z siebie jakiekolwiek słowo.
-Tak, tatusiu. - Nie mówiłam tak do niego od kiedy skończyłam dziesięć lat. - Nic mi nie jest. Przepraszam, że uciekłam. Ja.. Ja będę za niedługo w domu.
Czułam jak łzy napływają do moich oczu i zaczynają nieprzyjemnie piec powieki. Mimo, że byłam zła na tego człowieka za słowa które wypowiedział, kochałam go bo był moją jedyną rodziną. Stracił już żonę, a ja również powoli mu się wymykałam. Może Katy to jego wybawienie?
-Martwiłem się o ciebie. Gdzie jesteś?
jego ton diametralnie się zmienił. Teraz był ostry a jego słowa gdyby mogły wypaliłyby we mnie dziurę. Wzięłam wielki haust powietrza. Jack wiedział doskonale gdzie jestem, ale chciał to usłyszeć.
-U Liam'a... Już jadę do domu.
-Będę w gabinecie.
Bez żadnych ogródek po prostu się rozłączył, wiedział że prawienie mi kazań przez telefon jest bezcelowe. Miałam nieźle przerąbane. Mogę się pożegnać nawet z wyjściem na podwórko bez eskorty czujnego spojrzenia taty. Zacisnęłam dłoń na pasku plecaka i chowając telefon do kieszeni dresów poszłam pożegnać się z przyjacielem.
-Liam, dziękuje że mogłam u ciebie nocować.
-Nie ma sprawy, wpadaj kiedy chcesz.
Gdy się do mnie uśmiechnął w moim brzuchu wszystko się poprzewracało. Chciałam mu powiedzieć, że będę częściej wpadać ale nie mogłam ukrywać przed nim prawdy. Spotykanie się z nim potajemnie przez Jackiem było jedynym sposobem. Przełknęłam gulę która uformowała się w moim gardle.
-Bardzo chętnie, ale chyba byłam tu pierwszy i ostatni raz.
-Czemu?
-Dzwoniłam do taty.
Nie musiałam dalej tłumaczyć, wyraz mojej twarzy mówił sam za siebie a Liam rozumiał wszystko. Podszedł do mnie i mocno przytulił, wtuliłam głowę w zagłębieniu między jego szyją a ramieniem. Pachniał tak cudownie, mieszanka kawy i letniego wiatru. Czułam się tak pewnie w jego ramionach, potrzebowałam go. I jeśli miałam dalej się z nim widywać, musiałam o to walczyć.
-To ja będę się zbierać, jak tylko będę mogła to odeśle ci ciuchy które mi pożyczyłeś.
-Nie trzeba. I tak są na mnie za małe. Poza tym ty wyglądasz w nich lepiej.- zaśmiał się.
Uśmiechnęłam się lekko i poprawiając plecak podeszłam do drzwi. Wpatrując się w nie zastanawiałam się nad karą jaką ojciec mi przydzieli. Już musiał mieć długą listę, więc co mi szkodziło się troszkę spóźnić?
Odwróciłam się do Liam'a i bez chwili wahania po prostu go pocałowałam. Wiadomo to nie był jakiś specjalny pocałunek, ale działałam pod impulsem. Nie wiedziałam kiedy znowu go zobaczę a prędzej czy później to by się stało. Chłopak patrzył na mnie osłupiały, ale gdy tylko odzyskał rezon wpił się w moje usta. Pocałunek był delikatny i subtelny, dla mnie idealny.
Liam oparł swoje czoło o moje, przygryzłam dolną wargę. Oboje milczeliśmy, byliśmy blisko siebie, czułam ciepło jego ciała, gorący oddech na skórze. Stracę to wszystko gdy tylko przekroczę próg jego domu.
-Ja będę się zbierać. Tata na mnie czeka.
Gdy tylko wypowiedziałam ostatnie zdanie, chłopak mnie puścił i pozwolił odejść. Nie odwracałam się, bo wiedziałam że Liam ma taką sama minę jak ja. Oboje byliśmy w tym momencie przygnębieni, smutni, pozbawieni przyjaciela. To było straszne uczucie. Szłam do auta czując ciągle na sobie usta Liam'a. Z kamienną miną odjechałam do domu, gdzie prawdopodobnie nic już bardziej mnie nie przybije.

~*~

WOW! 14 rozdział już jest gotowy :)
Miło że w poprzednim rozdziale jest aż 15 komentarzy :))))) Sądziłam, że stać was na więcej.

I bez przeciągania.

50 komentarzy = następny rozdział

Przypominam o ankiecie na górze, podpisywaniu się jeśli piszecie z anonima. Możecie również śledzić mnie na Twitterze :)